باب المراد

ویژه نامه کرامات و نحوه توسل به امام جواد علیه السلام

مدرسه علمیه زینبیه سلام الله علیها فارسان

24/3/1402

کرامات امام جواد علیه السلام

صاحب کرامات رضویه در کتاب خود می نویسد: مرحوم حاج شیخ عباسعلی معروف به محقق نقل کرد:

میرزا مرتضی شهابی که زمان سابق دربان باشی کشیک سوم آستان قدس بود، ده روز مجلس روضه خوانی فراهم نمود و والد مرا با حاج شیخ مهدی واعظ و مرا هم به واسطه پدرم برای منبر رفتن دعوت کرد و سفارش کرد که همه شما هر شب بایستی متوسل شوید به امام نهم حضرت جوادالائمه و باید ذکر مصیبت آن سرور بشود و من چون تازه کار بودم و معلوماتم در منبر کم بود برایم دشوار بود و هر چند گفتم که جهت توسل به امام جواد هر شب چیست؟ جواب می داد حالا باشد من آخر کار به شما خواهم گفت. بالاخره ما هر شب متوسل به آن بزرگوار می شدیم تا ده شب تمام شد. شب بعد ما منبری ها را برای شام خوردن دعوت نمود، آن وقت گفت جهت توسل من هر شب به امام جواد این بود که من در روز کشیک و خدمت خود در صحن مطهر به رسم و عادتی که داشتم با دربانان مشغول جاروب کردن صحنه کهنه می شدیم و جوی آبی که از صحن می گذشت و دو طرف آن نهر یک پله پایین مردم از زائر و مجاور لب آن آب می نشستند به جهت وضو ساختن یک روز همان قسم مشغول جاروب کردن بودیم نزدیک سقاخانه اسماعیل طلایی برابر گنبد مطهر دیدم چند نفر از زائرین نشسته اند و مشغول خوردن خربزه اند، تخم های خربزه را آنجا ریخته و کثیف کرده اند.

من اوقاتم تلخ شد، گفتم آقایان اینجا که جای خربزه خوردن نیست، لااقل می بایست پوست ها و تخم های خربزه را در جوی آب بریزید تا زیر پای کسی نیاید. آنها از سخن من متغیر شدند و گفتند مگر اینجا خانه پدر توست که چنین می گویی و دستور می دهی. من نیز عصبانی و متغیر شدم و با پای خود بقیه خربزه ها و پوست ها و تخم ها را میان جوی آب ریختم.

آنها برخاستند و رو به حضرت رضا نموده و گفتند آقا! امام رضا ما خیال کردیم اینجا خانه توست که آمدیم و اگر می دانستیم خانه پدر این مرد است، نمی آمدیم.

این حرف را زدند و رفتند. من هم عقب کار خود رفتم و چون شب شد و خوابیدم، در عالم خواب دیدم در ایوان طلا جنجال و غوغایی است، نزدیک رفتم که ببینم چه خبر است. دیدم آقای بزرگواری وسط ایوان ایستاده است و یک سه پایه ای در وسط ایوان گذاشته شده، چون آن زمان رسم بود که شخص مقصر را به سه پایه می بستند و شلاق می زدند.

پس آن آقای بزرگوار فرمود بیاورید تا این امر از آن سرور صادر شد. مأمورین آمدند و مرا گرفتند و بردند پهلوی سه پایه و بستند که شلاق بزنند. من بسیار متوحش شدم و عرض کردم مگر گناه من چیست و چه تقصیری کرده ام؟

فرمود مگر صحن خانه پدر تو بود که زائرین مرا ناراحت کردی و با پا خربزه آنها را به جوی آب ریختی. خانه، خانه من و زوار هم مهمان من هستند، تو چرا چنین کردی؟ از این فرمایش حضرت چنان حال انفعالی و خجالتی برایم روی داد که نمی توانم بیان کنم و مأمورین تا خواستند مرا بزنند من از ترس و وحشت این طرف و آن طرف را نگاه کردم که شاید آشنایی پیدا شود تا بدین وسیله نجات یابم. در آن حال متوجه شدم که یک آقای جوانی پهلوی حضرت رضا ایستاده است. آن جوان حالت وحشت مرا که مشاهده کرد، عرض کرد پدر جان این مقصر را به من ببخشید. تا این سخن را گفت مرا آزاد کردند.

دیدم نه سه پایه ای و نه شلاقی است. پرسیدم این جوان که بود؟ گفتند این آقازاده پسر آن حضرت امام جواد است. از خواب بیدار شدم و به فکر آن زائرین افتادم. آن روز در جستجوی آنها بودم و به هر زحمتی بود آنان را پیدا کرده و از آنان دعوت و پذیرایی کردم و رضایتشان را تحصیل کردم.[1] حال شما آقایان بدانید که من آزاد شده حضرت جوادم و از این جهت بود که ده شب متوسل به آن بزرگوار شدم.

نحوه توسل به امام جواد علیه السلام

مجرب‌ترین و نافذترین و مؤثرترین شیوه توسل به امام جواد(ع) برای امور دنیویی کدام است؟

گرفتن حاجت از خداوند عالم و ائمه اطهار(ع) آداب و رسومی دارد که انسان با رعایت آنها زودتر به مقصود خود می‌رسد. اگر چه آدمی در هر زمان و در هر مکانی خالق خویش را بخواند، او خواهد ‌شنید، ولی خود خداوند متعال، برای رسیدن بندگان به خواسته خویش، راه‌هایی قرار داده که با استفاده از آنها زودتر به مقصود خواهد رسید.

برخی از آنچه در مورد توسل به امام جواد(ع) وجود دارد.

ابوالوفاء شیرازى نقل می‌کند که به دست حاکم کرمان دستگیر شده و در غل و زنجیر به سر می‌بردم. با گذشت زمان متوجه شدم، توطئه کشتن مرا طرح‌ریزى می‌کنند. در یکى از شب‌ها در درگاه خداوند، به امام زین العابدین(ع) متوسل شدم و در همان حال، خواب چشمانم را ربود و در عالم خواب پیامبر اسلام(ص) را دیدم، که فرمود: «… برای رهایی از حبس به امام سجاد(ع) متوسل شو و …. با توسّل به محمّد بن على (جواد)، فرود آمدن روزى از سوى خداى متعال را درخواست کن‏ [که خداوند به سبب او حاجتت را بر می‌آورد].
شیخ طوسی می‌گوید؛ دو ساعت پس از وقت فضیلت نماز عصر در هر روز، مخصوص امام جواد(ع) است، و توسل به آن‌حضرت در آن ساعت و خواندن دعا، بسیار شایسته می‌باشد، از جمله دعاهاى خواندنى در آن ساعت، دعایى است که در ذیل می‌آید:
(یا مَنْ دَعاهُ الْمُضْطَرُّونَ فَأَجابَهُمْ، وَ الْتَجَأَ إِلَیْهِ الْخائِفونَ فَآمَنَهُمْ، وَ عَبَدَهُ الطَّائِعونَ فَشَکَرَهُمْ، وَ شَکَرَهُ الْمُؤْمِنونَ فَحَباهُمْ، وَ أَطاعُوهُ فَعَصَمَهُمْ، وَ سَأَلُوهُ فَأَعْطاهُمْ، وَ نَسُوا نِعْمَتَهُ فَلَمْ یُخْلِ شُکْرَهُ مِنْ قُلُوبِهِمْ، وَ امْتَنَّ عَلَیْهِمْ فَلَمْ یَجْعَلِ اسْمَهُ مَنْسِیّاً عِنْدَهُمْ. أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) حُجَّتِکَ الْبالِغَةِ، وَ نِعْمَتِکَ السَّابِغَةِ، وَ مَحَجَّتِکَ الْوَاضِحَةِ، وَ أُقَدِّمُهُ بَیْنَ یَدَیْ حَوائِجِی أَنْ تُصَلِّیَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَفْعَلَ بِی کَذَا وَ کَذَا»؛(به جای عبارت کَذَا وَ کَذَا حاجات خود را بخواهد

ترجمه: «اى که ناچاران او را خوانند و او پاسخشان دهد، و افراد هراسان به او پناه بردند و او ایمنشان گرداند، و فرمانبرداران او را عبادت کرده و او سپاسشان گوید، و مؤمنان او را سپاس گزاردند و او به ایشان هدیه دهد، و از او اطاعت کنند و او نگاهشان دارد، و از او بخواهند و او ببخشد، و نعمتش را فراموش کنند و او سپاسش را از دلشان بیرون نکند، و بر آنان منّت نهاد و یاد نامش را نزد آنان فراموش نساخت. از تو می‌خواهم به حق محمد بن على (امام جواد) حجّت رسایت، و نعمت کاملت، و راه روشنت، و او را پیش می‌اندازم پیشاپیشِ خواسته‌هایم این‌که بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستى و با من چنین و چنان کنى.»

کفعمی(م 905ق) دعای دیگری نیز برای این ساعت برای توسل به امام جواد(ع) نقل کرده است:
)اللَّهُمَّ یَا خَالِقَ الْأَنْوَارِ، وَ مُقَدَّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ، وَ یَعْلَمُ ما تَحْمِلُ کُلُّ أُنْثى،‏ وَ ما تَغِیضُ الْأَرْحامُ وَ ما تَزْدادُ، وَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ، إِذَا تَفَاقَمَ أَمْرٌ طُرِحَ عَلَیْکَ، وَ إِذَا غُلِّقَتِ الْأَبْوَابُ قُرِعَ بَابُ فَضْلِکَ، وَ إِذَا ضَاقَتِ الْحَاجَاتُ فُزِعَ إِلَى سَعَةِ طَوْلِکَ، وَ إِذَا انْقَطَعَ الْأَمَلُ مِنَ الْخَلْقِ اتُّصِلَ بِکَ، وَ إِذَا وَقَعَ الْیَأْسُ مِنَ النَّاسِ وَقَفَ الرَّجَاءُ عَلَیْکَ. أَسْأَلُکَ بِمُحَمَّدٍ النَّبِیِّ الْأَوِّابِ، الَّذِی أَنْزَلْتَ عَلَیْهِ الْکِتَابَ، وَ نَصَرْتَهُ عَلَى الْأَحْزَابِ، وَ هَدَیْتَنَا بِهِ إِلَى دَارِ الْمَآبِ، وَ بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ الْکَرِیمِ النِّصَابِ، الْمُتَصَدَّقِ بِخَاتَمِهِ فِی الْمِحْرَابِ، وَ بِالْإِمَامِ الْفَاضِلِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، الَّذِی سُئِلَ فَوَفَّقْتَهُ لِرَدِّ الْجَوَابِ، وَ امْتُحِنَ فَعَضَدْتَهُ بِالتَّوْفِیقِ وَ الصَّوَابِ، صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَطْهَار، وَ أَنْ تَجْعَلَ مُوَالاتَهُمْ لِی وَ مَحَبَّتَهُمْ عِصْمَةً مِنَ النَّارِ، وَ مَحَجَّةً إِلَى دَارِ الْقَرَارِ، فَقَدْ تَوَسَّلْتُ بِهِمْ إِلَیْکَ، وَ قَدَّمْتُهُمْ أَمَامِی وَ بَیْنَ یَدَیْ حَوَائِجِی، وَ تَعْصِمَنِی مِنَ التَّعَرُّضِ لِمَوَاقِفِ سَخَطِکَ، وَ تُوَفِّقَنِی [لِسَبِیلِ‏] لِسُلُوکِ مَحَبَّتِکَ وَ مَرْضَاتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِین(

ترجمه: «خدایا! ای خالق نورها، و ای اندازه دهنده شب و روز، تو می‌دانی آنچه را که هر زنی در رحم دارد، و آنچه را که مدت حملش در رحم‌ها کم و زیاد می‌شود و هر چیز نزد تو به مقدار معیّنی است؛ چون کاری سخت گردد به نزد تو افکنده شود، و چون همه درها بسته شود درب فضل تو را زنند، و چون نیازها شدت گیرد به احسان وسیع‌تر پناه آورند، و چون امیدها از خلق ببرد به تو پیوندد، و چون نومیدی از مردم حاصل آید امیدها به تو بسته شود. از تو می‌خواهم به حق نبی اواب همو که کتاب را بر او فرستادی، و بر احزاب دشمن یاریش دادی، و ما را بدست او به خانه آخرت ره نمودی، و به امیر مؤمنان علی بن ابی‌طالب آن گرامی نژاد که در محراب عبادت انگشتر خویش را صدقه داد، و به امام بخشنده محمد بن علی(ع) همو که از وی پرسش شد و توفیقِ پاسخش دادی، و مورد آزمایش قرار گرفت و با توفیق و درستی نیرومندش ساختی -درود خدا بر او و خاندان پاکش باد - از تو می‌خواهم که دوستی مرا نسبت به ایشان موجب نگهداریم از آتش دوزخ و راهی به سوی خانه همیشگی قرار دهی که من به واسطه آنان دست توسل به سوی تو دراز نموده و آنان را پیشاپیش خود و حوائجم وا داشته‌ام، و این‌که مرا از افتادن در معرض خشمت نگهداری، و در جهت پویش راه محبت و رضایت توفیقم بخشی، ای مهربانترین مهربانان»

عبدالله بن محمد عابد می‌گوید: سال 255 هجرى قمرى بود، روزى در شهر و در منزل امام عسکرى(ع) بودیم، از او پرسیدم: اى فرزند رسول خدا! چگونه بر پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) صلوات و درود بفرستیم ؟ آیا ممکن است به من بیاموزید؟
امام عسکرى(ع) لب به سخن گشود و صلوات مخصوص پیامبر (ص) و هر یک از امامان معصوم را، یکى پس از دیگرى بیان نمود، و چون مقدار زیادى کاغذ براى نوشتن به همراه داشتم، همه آنها را به طور کامل نوشتم. صلوات و درود بر امام جواد(ع) را چنین بیان فرمود: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى عَلَمِ التُّقَى وَ نُورِ الْهُدَى وَ مَعْدِنِ الْوَفَاءِ وَ فَرْعِ الْأَزْکِیَاءِ وَ خَلِیفَةِ الْأَوْصِیَاءِ وَ أَمِینِکَ عَلَى وَحْیِکَ اللَّهُمَّ وَ کَمَا هَدَیْتَ بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ مِنَ الْحَیْرَةِ وَ أَرْشَدْتَ بِهِ مَنِ اهْتَدَى وَ زَکَّیْتَ مَنْ تَزَکَّى فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ إِنَّکَ عَزِیزٌ حَکِیم».‏

ترجمه: «بار خدایا! بر محمّد بن على بن موسى، آن نشانه پروا و نور هدایت و معدن وفا و شاخه پاکان و جانشین اوصیا و امین تو بر وحیت، درود فرست. بار خدایا! از آن روى که به واسطه او [مردمان را] از گمراهی به راه آوردى و از سرگردانى نجات بخشیدى و هدایت‌جویان را ارشاد کردى و طالبانِ پاکى را پاک ساختى، پس، برترین درودى را که بر یکى از اولیایت فرستاده‌اى، بر او بفرست، که به راستى، تو قدرتمند و دانایى.»

نماز امام جواد(ع): این نماز دو رکعت است و در هر رکعت حمد یک مرتبه و توحید هفتاد مرتبه خوانده شود.
حرز امام جواد(ع): «یا نُورُ یا بُرهانُ یا مُبینُ یا مُنیرُ یا رَبِ اِکفِنی الشُرُورَ وَ افاتِ الدُهُورِ اَسئَلُکَ النَجاةَ یَومَ یُنفَخُ فِی الصُورِ(
خواندن این دعا: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِحَقِّ وَلِیِّکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَّا جُدْتَ بِهِ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ وَ تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَى مَنْ وَسِعَکَ وَ وَسَّعْتَ عَلَیَّ رِزْقَکَ وَ أَغْنَیْتَنِی عَمَّنْ سِوَاکَ وَ جَعَلْتَ حَاجَتِی إِلَیْکَ وَ قَضَاهَا عَلَیْکَ إِنَّکَ لِمَا تَشَاءُ قَدِیر(
بعد از انجام وضوی کامل و صحیح، چهار رکعت نماز بجاى آورده می‌شود که در هر رکعت آن، یک مرتبه سوره‌ی «فاتحة الکتاب»(حمد) و هفت مرتبه «آیة الکرسى( و هفت مرتبه آیه‌ی‏ «شَهِدَ اللَّهُ(و هفت مرتبه سوره‌ی «و الشّمس و ضحاها» و هفت مرتبه سوره‌ی «وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشى‏» و هفت مرتبه «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» خوانده می‌شود. و بعد از پایان یافتن نماز، این حرز بر بازوى راست بسته می‌شود:
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ … (تا آخر سوره حمد) أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِی الْأَرْضِ وَ الْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَ یُمْسِکُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحِیمٌ‏ اللَّهُمَّ أَنْتَ الْوَاحِدُ الْمَلِکُ [الدَّیَّانُ‏] یَوْمَ الدِّینِ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ بِلَا مُغَالَبَةٍ وَ تُعْطِی مَنْ تَشَاءُ بِلَا مَنٍّ وَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ وَ تَحْکُمُ مَا تُرِیدُ وَ تُدَاوِلُ الْأَیَّامَ بَیْنَ النَّاسِ‏ وَ تُرَکِّبُهُمْ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْمَجْدِ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ السَّرَائِرِ السَّابِقِ الْفَائِقِ الْحَسَنِ الْجَمِیلِ النَّضِیرِ رَبِّ الْمَلَائِکَةِ الثَّمَانِیَةِ وَ الْعَرْشِ الَّذِی لَا یَتَحَرَّکُ وَ أَسْأَلُکَ بِالْعَیْنِ الَّتِی لَا تَنَامُ وَ بِالْحَیَاةِ الَّتِی لَا تَمُوتُ وَ بِنُورِ وَجْهِکَ الَّذِی لَا یُطْفَأُ وَ بِالاسْمِ الْأَکْبَرِ الْأَکْبَرِ الْأَکْبَرِ وَ بِالاسْمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الَّذِی هُوَ مُحِیطٌ بِمَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ بِالاسْمِ الَّذِی أَشْرَقَتْ بِهِ الشَّمْسُ وَ أَضَاءَ بِهِ الْقَمَرُ وَ سُجِّرَتْ بِهِ الْبُحُورُ وَ نُصِبَتْ بِهِ الْجِبَالُ وَ بِالاسْمِ الَّذِی قَامَ بِهِ الْعَرْشُ وَ الْکُرْسِیُ‏ وَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَرْشِ وَ بِالاسْمِ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَظَمَةِ وَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَظَمَةِ وَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْبَهَاءِ وَ بِاسْمِکَ الْمَکْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْقُدْرَةِ وَ بِاسْمِکَ الْعَزِیزِ وَ بِأَسْمَائِکَ الْمُقَدَّسَاتِ الْمُکَرَّمَاتِ الْمَخْزُونَاتِ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ وَ أَسْأَلُکَ مِنْ خَیْرِکَ خَیْراً مِمَّا أَرْجُو وَ أَعُوذُ بِعِزَّتِکَ وَ قُدْرَتِکَ مِنْ شَرِّ مَا أَخَافُ وَ أَحْذَرُ وَ مَا لَا أَحْذَرُ یَا صَاحِبَ مُحَمَّدٍ یَوْمَ حُنَیْنٍ وَ یَا صَاحِبَ عَلِیٍّ یَوْمَ صِفِّینَ أَنْتَ یَا رَبِ‏ مُبِیرُ الْجَبَّارِینَ وَ قَاصِمُ الْمُتَکَبِّرِینَ. أَسْأَلُکَ بِحَقِّ طه‏ وَ یس وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ وَ الْفُرْقَانِ الْحَکِیمِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَشُدَّ بِهِ عَضُدَ صَاحِبِ هَذَا الْعَقْدِ وَ أَدْرَأُ بِکَ فِی نَحْرِ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ کُلِّ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ وَ عَدُوٍّ شَدِیدٍ وَ عَدُوٍّ مُنْکَرِ الْأَخْلَاقِ وَ اجْعَلْهُ مِمَّنْ أَسْلَمَ إِلَیْکَ نَفْسَهُ وَ فَوَّضَ إِلَیْکَ أَمْرَهُ وَ أَلْجَأَ إِلَیْکَ ظَهْرَهُ اللَّهُمَّ بِحَقِّ هَذِهِ الْأَسْمَاءِ الَّتِی ذَکَرْتُهَا وَ قَرَأْتُهَا وَ أَنْتَ أَعْرَفُ بِحَقِّهَا مِنِّی وَ أَسْأَلُکَ یَا ذَا الْمَنِّ الْعَظِیمِ وَ الْجُودِ الْکَرِیمِ‏ وَلِیَّ الدَّعَوَاتِ الْمُسْتَجَابَاتِ‏ وَ الْکَلِمَاتِ التَّامَّاتِ وَ الْأَسْمَاءِ النَّافِذَاتِ وَ أَسْأَلُکَ یَا نُورَ النَّهَارِ وَ یَا نُورَ اللَّیْلِ وَ یَا نُورَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ نُورَ النُّورِ وَ نُوراً یُضِی‏ءُ بِهِ کُلُّ نُورٍ یَا عَالِمَ الْخَفِیَّاتِ کُلِّهَا فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاءِ وَ الْجِبَالِ وَ أَسْأَلُکَ یَا مَنْ لَا یَفْنَى وَ لَا یَبِیدُ وَ لَا یَزُولُ وَ لَا لَهُ شَیْ‏ءٌ مَوْصُوفٌ وَ لَا إِلَیْهِ حَدٌّ مَنْسُوبٌ وَ لَا مَعَهُ إِلَهٌ وَ لَا إِلَهَ سِوَاهُ وَ لَا لَهُ فِی مُلْکِهِ شَرِیکٌ وَ لَا تُضَافُ الْعِزَّةُ إِلَّا إِلَیْهِ لَمْ یَزَلْ بِالْعُلُومِ عَالِماً وَ عَلَى الْعُلُومِ وَاقِفاً وَ لِلْأُمُورِ نَاظِماً وَ بِالْکَیْنُونِیَّةِ عَالِماً وَ لِلتَّدْبِیرِ مُحْکِماً وَ بِالْخَلْقِ بَصِیراً وَ بِالْأُمُورِ خَبِیراً أَنْتَ الَّذِی خَشَعَتْ لَکَ الْأَصْوَاتُ وَ ضَلَّتْ فِیکَ الْأَحْلَامُ وَ ضَاقَتْ دُونَکَ الْأَسْبَابُ وَ مَلَأَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ نُورُکَ وَ وَجِلَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ مِنْکَ وَ هَرَبَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ إِلَیْکَ وَ تَوَکَّلَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ عَلَیْکَ وَ أَنْتَ الرَّفِیعُ فِی جَلَالِکَ وَ أَنْتَ الْبَهِیُّ فِی جَمَالِکَ وَ أَنْتَ الْعَظِیمُ فِی قُدْرَتِکَ وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یُدْرِکُکَ شَیْ‏ءٌ وَ أَنْتَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ الْعَظِیمُ مُجِیبُ الدَّعَوَاتِ قَاضِی الْحَاجَاتِ مُفَرِّجُ الْکُرُبَاتِ وَلِیُّ النِّعَمَاتِ‏ یَا مَنْ هُوَ فِی عُلُوِّهِ دَانٍ وَ فِی دُنُوِّهِ عَالٍ وَ فِی إِشْرَاقِهِ مُنِیرٌ وَ فِی سُلْطَانِهِ قَوِیٌّ وَ فِی مُلْکِهِ عَزِیزٌ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ احْرُسْ صَاحِبَ هَذَا الْعَقْدِ وَ هَذَا الْحِرْزِ وَ هَذَا الْکِتَابِ بِعَیْنِکَ الَّتِی لَا تَنَامُ وَ اکْنُفْهُ بِرُکْنِکَ الَّذِی لَا یُرَامُ وَ ارْحَمْهُ بِقُدْرَتِکَ عَلَیْهِ فَإِنَّهُ مَرْزُوقُکَ- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ‏ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ لَا صَاحِبَةَ لَهُ وَ لَا وَلَدَ بِسْمِ اللَّهِ قَوِیِّ الشَّأْنِ عَظِیمِ الْبُرْهَانِ شَدِیدِ السُّلْطَانِ-مَا شَاءَ اللَّهُ کَانَ وَ مَا لَمْ یَشَأْ لَمْ یَکُنْ أَشْهَدُ أَنَّ نُوحاً رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلُ اللَّهِ وَ أَنَّ مُوسَى کَلِیمُ اللَّهِ وَ نَجِیُّهُ وَ أَنَّ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ کَلِمَتُهُ وَ رُوحُهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ خَاتَمُ النَّبِیِّینَ لَا نَبِیَّ بَعْدَهُ وَ أَسْأَلُکَ بِحَقِّ السَّاعَةِ الَّتِی یُؤْتَى فِیهَا بِإِبْلِیسَ اللَّعِینِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ یَقُولُ اللَّعِینُ فِی تِلْکَ السَّاعَةِ وَ اللَّهِ مَا أَنَا إِلَّا مُهَیِّجُ مَرَدَةٍ- اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏ وَ هُوَ الْقاهِرُ وَ هُوَ الْغَالِبُ لَهُ الْقُدْرَةُ السَّابِقَةُ وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ اللَّهُمَّ وَ أَسْأَلُکَ بِحَقِّ هَذِهِ الْأَسْمَاءِ کُلِّهَا وَ صِفَاتِهَا وَ صُوَرِهَا وَ هِیَ‏ سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْعَرْشَ وَ الْکُرْسِیَّ وَ اسْتَوَى عَلَیْهِ أَسْأَلُکَ أَنْ تَصْرِفَ عَنْ صَاحِبِ کِتَابِی هَذَا کُلَّ سُوءٍ وَ مَحْذُورٍ فَهُوَ عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ وَ ابْنُ أَمَتِکَ‏ وَ أَنْتَ مَوْلَاهُ فَقِهِ اللَّهُمَّ یَا رَبِّ الْأَسْوَاءَ کُلَّهَا وَ اقْمَعْ عَنْهُ أَبْصَارَ الظَّالِمِینَ وَ أَلْسِنَةَ الْمُعَانِدِینَ وَ الْمُرِیدِینَ لَهُ السُّوءَ وَ الضُّرَّ وَ ادْفَعْ عَنْهُ کُلَّ مَحْذُورٍ وَ مَخُوفٍ وَ أَیُّ عَبْدٍ مِنْ عَبِیدِکَ أَوْ أَمَةٍ مِنْ إِمَائِکَ أَوْ سُلْطَانٍ مَارِدٍ أَوْ شَیْطَانٍ أَوْ شَیْطَانَةٍ أَوْ جِنِّیٍّ أَوْ جِنِّیَّةٍ أَوْ غُولٍ أَوْ غُولَةٍ أَرَادَ صَاحِبَ کِتَابِی هَذَا بِظُلْمٍ أَوْ ضُرٍّ أَوْ مَکْرٍ أَوْ مَکْرُوهٍ أَوْ کَیْدٍ أَوْ خَدِیعَةٍ أَوْ نِکَایَةٍ أَوْ سِعَایَةٍ أَوْ فَسَادٍ أَوْ غَرَقٍ أَوِ اصْطِلَامٍ أَوْ عَطَبٍ أَوْ مُغَالَبَةٍ أَوْ غَدْرٍ أَوْ قَهْرٍ أَوْ هَتْکِ سِتْرٍ أَوِ اقْتِدَارٍ أَوْ آفَةٍ أَوْ عَاهَةٍ أَوْ قَتْلٍ أَوْ حَرَقٍ أَوِ انْتِقَامٍ أَوْ قَطْعٍ أَوْ سِحْرٍ أَوْ مَسْخٍ أَوْ مَرَضٍ أَوْ سُقْمٍ أَوْ بَرَصٍ أَوْ جُذَامٍ أَوْ بُؤْسٍ أَوْ آفَةٍ أَوْ فَاقَةٍ أَوْ سَغَبٍ أَوْ عَطَشٍ أَوْ وَسْوَسَةٍ أَوْ نَقْصٍ فِی دِینٍ أَوْ مَعِیشَةٍ فَاکْفِنِیهِ بِمَا شِئْتَ وَ کَیْفَ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ- إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً کَثِیراً وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ- وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ»‏ و این حرز داخل حرزدان نقره خالص قرار گرفته و بر روی آن نگاشته می‌شود: «یَا مَشْهُوراً فِی السَّمَوَاتِ یَا مَشْهُوراً فِی الْأَرَضِینَ یَا مَشْهُوراً فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ جَهَدَتِ الْجَبَابِرَةُ وَ الْمُلُوکُ عَلَى إِطْفَاءِ نُورِکَ وَ إِخْمَادِ ذِکْرِکَ فَأَبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَکَ وَ یَبُوحَ بِذِکْرِکَ‏ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُون‏(

در مورد سند این روایت باید گفت؛ بنابر جست‌وجویی که در منابع قابل دسترسی داشتیم، این روایت ابتدا در کتابی تألیف‌شده در قرن هفتم گزارش شده است. این کتاب از تألیفات قابل استناد شیعی است؛ اما در هر حال، نمی‌توان گفت که تمام افراد موجود در سلسله سند این روایت و این حرز را افرادی تشکیل می‌دهند که بر اساس آن،‌ حدیث از دیدگاه علم رجال، روایتی صحیح ارزیابی شود، علاوه بر آنکه آخرین راوی، آن همسر امام جواد(ع) است که دختر مأمون بود، اما با این وجود، نیازی به آن نیست که لزوما سلسله سند صحیح و متقنی برای این ادعیه و حرزها وجود داشته باشد، بلکه اعتبار کتاب و مؤلف آن و نیز مخالفت نداشتن محتوای روایت با عقل و نقل در پذیرش و عمل به این دسته گزارش‌ها کفایت می‌کند.

ارادتانه

تو جوادی و منم سائل

لطفِ یزدان به من و ایل و تبارم کم نیست
بهتر از تو به خدا در همه عالَم نیست

تو جوادی و منم سائل دربار شما
سفره انداخته باشی عددی حاتم نیست

همه هستیِ سلطانِ خراسان به خدا
هر که از عشقِ شما دم نزند آدم نیست

کاظمینی شدنم راه حسینی شدن است
ذرّه ای فرق میان تو و اربابم نیست

سنگ عشقت به روی سینه اگر می کوبم
روز محشر به خدا جز تو کسی پشتم نیست

بی قرار حرمت هستم و می دانم که
تا نخواهد پدرت حکم حرم محکم نیست

کربلا می روم از صحنِ تو انشاءالله
می زنم در حَرمت جار که دلدارم نیست

منابع

1-www.islamquest.net

2- کرامات الرضویه ج 2 ص 73

3-شاعر : حسین ایمانی

تقدیم به وجود مقدس قطب عالم امکان حضرت مهدی عجل الله و تعالی فرجه الشریف

ادامه »