محمدباقر مجلسی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
 
 
پرش به ناوبری پرش به جستجومحمدباقر مجلسی

شناسنامه
نام کامل
محمدباقر مجلسی
لقب
علامه مجلسی، مجلسی دوم
خویشاوندان
سرشناس
پدر: مجلسی اول
تاریخ تولد
=۱۰۳۷ قمری
زادگاه
اصفهان ایران
محل تحصیل
اصفهان[نیازمند منبع]
محل زندگی
اصفهان
تاریخ مرگ
۱۱۱۰ قمری
شهر مرگ
اصفهان
مدفن
مسجد جامع اصفهان
اطلاعات آموزشی
استادان
مجلسی اول (پدر)، ملاصدرا، حر عاملی، فیض کاشانی
تالیفات
بحارالانوار و …
فعالیت‌های
اجتماعی
تألیف و تدریس
فعالیت‌های
علمی
تألیف و تدریس
محمدباقر مجلسی (۱۰۳۷ ه‍.ق در اصفهان - ۱۱۱۰ ه‍.ق در اصفهان) (۱۰۰۶–۱۰۷۷ شمسی) معروف به علامه مجلسی و مجلسی ثانی فقیه شیعه در دوران شاه سلیمان و شاه سلطان حسین صفوی بود. معروفترین اثر او بحارالانوار است که مجموعهٔ بزرگی از احادیث را گردآورده‌است.

محتویات

۱ زندگی
۲ اساتید
۳ شاگردان
۴ مقام ملا باشی
۵ منتقدین
۶ تالیفات
۷ روز بزرگداشت
۸ پانویس
۹ منابع
۱۰ پیوند به بیرون
زندگی
در سال ۱۰۳۷ هجری قمری، که این سال برابر است با عدد ابجدی جمله «جامع کتاب بحارالانوار»،[۱] در شهر اصفهان متولد گردید. پدرش محمدتقی مجلسی از شاگردان شیخ بهایی بود و در علوم اسلامی از بزرگان روزگار خود به‌شمار می‌رفت. پدربزرگش نیز ملاعلی مجلسی نام داشت. مادرش دختر صدرالدین محمد عاشوری بود.

وی دربارهٔ خودش می‌گوید: «الحمدلله رب‌العالمین که بنده در سن سه سالگی همه اینها را می‌دانستم؛ یعنی خدا و نماز و بهشت و دوزخ. و نماز شب می‌کردم در مسجد صفا، و نماز صبح را به جماعت می‌کردم و اطفال را نصیحت می‌کردم به آیت و حدیث، به تعلیم پدرم رحمةالله علیه».[۲] او در زمان کوتاهی تمام علوم رسمی زمان خود را فرا گرفت.[۳]

با وجود اینکه پدرش در علوم عقلی تبحر داشت، ولی بر اثر تغییر جهتی که در پدرش حاصل شده بود و بیشتر متمایل به علوم نقلی و بخصوص شرح و تفسیر احادیث گردیده بود، تنها علوم نقلی را از پدرش فرا گرفت و علوم عقلی را نزد حسین خوانساری استفاده کرد.[نیازمند منبع]

مجلسی در برخورد با اصولیان و اخباریان راهی میانه برگزید. وی در پاسخ پرسش‌کنندگان خود نوشت که «مسلک فقیر در این باب بین و وسط» است.[۴]

وی مانند دیگر فقهای سلف معتقد بود حکومت در صورت رعایت عدالت و رأفت، مشروع است و در صورت دورشدن از عدالت، مقبولیّت آن مخدوش می‌شود.[۵] مجلسی می‌گفت: حاکمان باید شیعه بوده و به شرایع مذهب تشیع پای‌بند باشند و چون صفویه مروّج مذهب شیعه می‌باشد، قابل تقدیر است.[۶]

او در عین همکاری با حاکمان، از نصیحت آن‌ها غفلت نورزید[۷] و در «عین‌الحیوة» فصلی را به احوال سلاطین و معاشرت نمودن با ایشان و عدل و جودشان اختصاص داد و ظلم ظالمان را مطرح کرده و شاهان و درباریان را از باده‌گساری، کبوتربازی و فساد و خصوصاً لواط که در دربار صفوی بسیار رایج بوده برحذر داشته‌است.[۶]

وی در سیزده سالگی از ملاصدرا، اجازه روایت گرفت.[۸] و سپس در حضور اساتیدی چون علامه حسنعلی شوشتری، امیرمحمد مؤمن استرآبادی، میرزای جزایری، شیخ حرعاملی، ملا محسن استرآبادی، ملا محسن فیض کاشانی، ملا صالح مازندرانی، تحصیل کرد. نقل است که وی در اندک زمانی بر دانش‌های صرف و نحو، لغت و معانی و بیان، ریاضی، تاریخ، فلسفه، حدیث و درایه، رجال، فقه و اصول و کلام احاطه کامل پیدا کرد.