دلنوشته

سلام مولای ما ، مهدی جان

یکی از همین روزها ، پنجره ها را که بگشاییم می بینیم در اوج سرما ، ناگهان بهار ، بساط معطر و صورتی رنگش را همه جا پهن کرده است .

بیماری رفته است …
فقر ، مرده است …
جنگ ، واژه ای بی مفهوم شده و رنج ، برای همیشه از یادها رفته است …

یک روز ، که خیلی هم نزدیک است ، پنجره ها را که باز می کنیم ، می بینیم شمیم زهراییِ هزار گل نرگس ، فضا را پرکرده …

نگاه می کنیم و می بینیم تو آمده ای …

جامانده های کربلا

 با اینکه خسته میشوم و گاه کم حواس

اشکم هنوز هست حبیبم، تو را سپاس

در حسرت زیارت تو رفت عمر من

روزم به گریه طی شد و شبهام به التماس

یک شب در این لباس عزایت مرا بخر

شاید به چشم مادرت آیم در این لباس

ما را نمیبری به حرم قهر کرده ای

بگذر از این گدای بد قدر ناشناس

روزم شبیه زلف سیاهت چه درهم است

زینب تمام راه به لب داشت این قیاس

تو را چه بنامم??

تو را چه بنامم، که ناب تر از شبنم های صبح گاه بر گلبرگ تاریخ نشسته ای. تو را چه بسرایم که آوازه برکت و کرامتت، موج وار، همه دل ها را به تلاطم در آورده است. تو را چه بنامم که بیش از سر بهار در آغوش بابا، طعم زندگی را نچشیدی و مانند او، غریبانه از غربت این غریبستان خاکی بار سفر بستی. پس سلام بر تو، روزی که به عالم خاکی گام نهادی و روزی که به افلاک پر کشیدی.

حر کڹ مرا
کھ جانم‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ از شرم پر شدھ?؛
مں را کھ راھ نٻست بھ جمع حبیب ها!

یک روز می افتد ؛
آن اتفاق خوب را می گویم
من به افتادنی که برخاستن اوست ایمان دارم ؛
هر لحظه، هر روز، هر جمعه

السلام علیک یا بقیه الله